OGRÓD SASKI

Założenie ogrodowe stanowiło nieodłączny składnik barokowych rezydencji królewskich. Ogród utworzony dla Augusta II był największą częścią Osi Saskiej i obecnie jest jej najlepiej zachowanym elementem.

Pod założenie ogrodu przeznaczono przylegający do pałacu obszar rezydencji Morsztynów oraz tereny posiadłości Tarłów odkupione w 1714 roku. Na jego rozplanowanie w oparciu o oś pałacu wpłynęło istniejące założenie ogrodowe. Ostateczny kształt pięcioboku o powierzchni około 17 ha nadano Ogrodowi Saskiemu w okresie panowania Augusta III. Od południa ogród ograniczony był ulicą Królewską, natomiast od północy jego zasięg wyznaczały tereny posesji położonych przy ulicy Senatorskiej. Zachodnią granicę wytyczały ulice Graniczna i Żabia oraz, będąca symetrycznym odpowiednikiem Żabiej, ulica Saska. Od zachodu prowadził do Ogrodu portal zwany Żelazną Bramą. W 1735 roku od strony południowej i zachodniej wzniesiono mur z bastionami.

Najważniejsza budowlą ogrodową był tzw. Wielki Salon, znajdujący się na osi założenia. Był to dwukondygnacyjny, trójosiowy budynek o wysokości 21 m, zaprojektowany najprawdopodobniej przez Daniela Mateusza Pöppelmanna. Spośród pierwotnej zabudowy posesji wykupionych przez Augusta II zachowano jedynie dawny dwór Bokuma, który od 1770 roku pełnił funkcję oranżerii. Na terenie Ogrodu ustawiono liczne rzeźby o treści metaforycznej.